Mijn gevoel is ‘weg’ - PTSS en trauma lijken mijn tranen te hebben opgedroogd

Zou het zo kunnen zijn dat we bewust en verstandelijk denken

dat ons gevoel ‘weg’ is, maar dat dit een onderbewuste

bescherming is tegen wat we mogelijk

zouden kunnen gaan voelen?

Iemand wil zo graag voelen, maar men vertrouwt het eigen gevoel niet meer. Wat soms nog pijnlijker is dat men ook het gevoel van een ander niet meer kan voelen.

Hoe komt het toch dat voelen zo ‘moeilijk’ en zelfs zo ‘eng’ geworden is?

Wanneer een kind diepgaande en herhaalde ervaringen van angst in zijn leven heeft, ontwikkelt een kind een overlevingsbrein. Een ontwikkeling die zich later voortzet in de tienerjaren en zelfs doorgaat op volwassen leeftijd.

Uiteindelijk trekt men de conclusie dat men blijkbaar niets meer voelt. Men kan niet meer huilen en men heeft geen idee hoe dit komt, maar vooral ook niet waarom dit zo is?

Men probeert er alles aan te doen om dit verstandelijk te benaderen en om hiervoor dus een (verstandelijke) oplossing te zoeken – zonder enig succes.

Helaas levert dit verstandelijk maken van het gevoel alleen nog maar meer een gevoel van in het hoofd vast komen te zitten en uiteindelijk een gevoel van opgesloten te zitten.

Wat is er gebeurd met iemand waardoor dit is kunnen ontstaan?

• Een kind kan zich onveilig voelen in relaties, relaties die verondersteld worden hen te voeden en te begeleiden.
• Een kind kan zich onveilig voelen in zijn of haar fysieke lichaam.
• Een kind kan zich onveilig voelen met zijn of haar eigen mentale gevoelens.
• Uiteindelijk kan een kind zich zelfs onveilig voelen over zijn of haar eigen gedachten – het kind is dan niet langer in staat om een voor hen chaotische en gevaarlijke wereld te begrijpen. Men geeft zich over en komt, hoe tegenstrijdig dit ook klinkt, in actie door opstandig gedrag.
  
  

Kinderen met dergelijke diepgaande ervaringen van angst

op jonge leeftijd, komen vaak al vroeg in aanraking

met behandelaars. Therapeuten die zich gaan

richten op de problematiek rondom het kind.

Helaas wordt er niet gekeken naar wat er is

gebeurd met het kind. Te vaak is

het een zoektocht naar wat er

'mis' is met het kind.

Het kind wordt dan ook al snel geconfronteerd met (psychiatrische) etiketten/labels. Het is niet ongewoon dat gedurende een langdurige traumabehandeling meerdere psychiatrische diagnoses worden toegekend.

Dit doet men in een poging om te proberen, de reeks van effecten en aanpassingen om te overleven van complex trauma, die door jongeren en volwassenen getoond worden, te categoriseren.

Het is daarbij natuurlijk onbegrijpelijk, maar zeker niet ongewoon dat zelfs na verschillende behandeltrajecten en ondanks alles wat er gebeurd is, er nog steeds niet over trauma is gesproken. Het woord wordt dan ook vaak gedurende lange tijd niet eens genoemd.

Dit komt vooral door de afleiding die men door de diverse behandelingen ondervindt, doordat mensen in hokjes geplaatst worden voor de hierboven vereiste categorisatie.

Echter, vanuit een complex traumakader wordt er niet gekeken naar wat er 'mis’ is met iemand, maar wordt er holistisch gekeken naar wat er met iemand is gebeurd. Dit is een wezenlijk verschil met andere benaderingen.

Dit geldt niet alleen voor hoe er samengewerkt wordt met een cliënt naar een voor hen persoonlijke en daarmee op maat en geschikte oplossing, maar ook voor de positieve resultaten die hieruit voortkomen.

Het unieke aan het complexe trauma-kader is dat het erkend dat de manier waarop een trauma overlevende zich presenteert in zijn of haar gehele leven, integraal en holistisch moet worden gezien en begrepen (lichaam, ziel en geest als een drie-eenheid).

Hierbij gaat het vooral om de persoon zonder oordeel en etiketten/label(s) te zien. Dit, vanuit het perspectief van de enorme inspanning die een trauma overlevende doet, om zich steeds maar weer aan te passen aan de grote tegenslagen die men dagelijks ervaart.

Vanuit een complex trauma-kader wordt er breder gekeken naar het (meetbaar) herstel van een persoon, bijvoorbeeld aanleidingen/triggers van automatisch, reflexmatig en vooral ongewenst oncontroleerbaar gedrag. Maar ook van interpersoonlijke problemen, identiteit en zelfbeeld, eet-, verslavende en aandacht stoornissen.

Ik integreer het complex trauma-kader ook in mijn holistische True Result® PTSS en Trauma Recovery Coachintg. Ik zie dit als een logisch onderdeel van een integrale en holistische benadering van iemand die op zoek is naar herstel van Posttraumatische Stressverschijnselen (PTSV) als gevolg van PTSS en trauma.

Cliënten zien het als een handreiking, omdat men zich al zolang niet begrepen en gehoord voelt, verteld is dat er geen verbetering meer kan zijn en dat men zich daardoor letterlijk vast voelt zitten, zonder enig toekomst perspectief.

Het doel van een holistisch trauma hersteltraject is nadrukkelijk niet alleen gericht op het oplossen van de aanleidingen/triggers van de Posttraumatische Stressverschijnselen (bijvoorbeeld de belastende emoties, negatieve gevoelens, belemmerende overtuigingen, negatieve fantasieën over de toekomst (piekeren/malen <> angst <> paniek) door inzet van onderbouwde en vooruitstrevende interventies.

Integraal en holistisch herstel is een proces, gericht op herstel met een goede kwaliteit van leven na PTSS en trauma. Wanneer triggers opgelost zijn, kunnen automatische, reflexmatige en vooral oncontroleerbare stressreacties niet meer plaatsvinden. De onrust en haast verdwijnt - hier hoeft iemand dan ook niets voor te doen.

Zie het, maar als een patroon wat niet meer gevormd kan worden, omdat de delen, om de betreffende neurobiologische verbindingen te maken, er gewoonweg niet meer zijn. Er wordt hier gebruik gemaakt van de fantastische neuroplasticiteit van de hersenen.

Vergeet vooral niet dat stressreacties signalen van het lichaam zijn en dat deze geen conclusie voor het leven hoeven te worden. Ondanks de gruwelijkheden en moeilijkheden in iemands leven, kan de levensreis vervolgd worden met een goede kwaliteit van leven.

Hoe langer iemand met onbehandelde PTSS en trauma-

verschijnselen rondloopt, hoe ingewikkelder, verwarrender

de situatie wordt. De langdurige stress wordt na verloop

van tijd zelfs giftig voor het lichaam, met alle ernstige

en onnodige lichamelijke gevolgen van dien.

Ja, tijd is van groot belang bij herstel van PTSS en trauma, omdat de stressverschijnselen zich iedere dag verder vanuit waarnemingen in het hier-en-nu ontwikkelen.

Herken je jezelf of een dierbare in het bovenstaande? Gun jezelf en je dierbaren dan om de regie over het leven terug te nemen! Neem vrijblijvend contact met me op voor een vrijblijvend kennismakings-gesprek.

Dan kunnen we samen kijken hoe ook jij, of je dierbare weer met een goede kwaliteit van leven verder kan leven na Posttraumatische Stressverschijnselen (PTSV) door PTSS en trauma.

Je kunt gemakkelijk contact opnemen via het contactformulier.